Ben Senden Önce Ölmek İsterim

Ben  

senden önce ölmek isterim.  

Gidenin arkasından gelen  

gideni bulacak mı zannediyorsun?  

Ben zannetmiyorum bunu.  

İyisi mi,beni yaktırırsın,  

odanda ocağın üstüne korsun  

içinde bir kavanozun.  

Kavanoz camdan olsun,  

şeffaf, beyaz camdan olsun  

ki içinde beni görebilesin  

Fedakarlığımı anlıyorsun  

vazgeçtim toprak olmaktan,  

vazgeçtim çiçek olmaktan  

senin yanında kalabilmek için.  

Ve toz oluyorum  

yaşıyorum yanında senin.  

Sonra, sen de ölünce  

kavanozuma gelirsin.  

Ve orada beraber yaşarız  

külümün içinde külün  

ta ki bir savruk gelin  

yahut vefasız bir torun  

bizi ordan atana kadar...  

Ama biz  

o zamana kadar  

o kadar  

karışacağız  

ki birbirimize,  

atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz  

yan yana düşecek.  

Toprağa beraber dalacağız.  

Ve bir gün yabani bir çiçek  

bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse  

sapında muhakkak  

iki çiçek açacak;

biri sen  

biri de ben.  

Ben  

daha ölümü düşünmüyorum.  

Ben daha bir çocuk doğuracağım  

Hayat taşıyor içimden.  

Kaynıyor kanım.  

Yaşayacağım, ama ,çok, pek çok,  

ama sen de beraber.  

Ama ölüm de korkutmuyor beni.  

Yalnız pek sevimsiz buluyorum  

bizim cenaze şeklini.  

Ben ölünceye kadar da  

Bu düzelir herhalde.  

Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bugünlerde?  

İçimden bir şey;

belki diyor.

Nazım Hikmet Ran

Ne güzel şiirsin sen... Her okuduğumda beni benden alıyorsun... Aşk'ın tarifi yok. Aşk herkese başka güzellikler yaşatıyor. Benim gibi sevdiğinden uzak olanlara gelsin bu şiir, kendimi burda hapiste görüyorum. Sevdiklerimiz yanımızda yokken heryer hapis değil mi zaten?