Puzzle tutkusu

Çok özenirim hobisi olan insanlara. Yani kitap okuma aşığıyım öyle basit hobilerden bahsetmiyorum. Eskiden özellikle lise ve ortaokul yıllarımda çok anket yaptığım olmuştu. Her ankette olmazsa olmaz sorudur "Hobileriniz" şimdi çok komik geliyor. Cevaplar da %99 hiç sekmez: "Kitap okumak, müzik dinlemek, arkadaşlarımla vakit geçirmek..." şimdi bile böyle olduğuna bahse girerim :). Lise dönemini atlattıktan sonra üniversite yıllarımda gerçekten "hobim" olsun istedim. Klüp açısından da çok zengindi üniversitem. Ben kendime birini uydurabilseydim iyi olacaktı ama olmadı. Dağcılık klübünü denedim gerçekten çok zevkliydi. Doğa gezileri, ufak çapta tırmanış ve inişler. Ama işi ciddiye bindiremedim biraz yükseklik korkusuyla beraber nazik yapım fazlasını kaldıramadı :).Trekking tam bana göre aslında doğayla iç içe yürü, resim çek. Eh ama bunun yağmuru var, çamuru var, sınav dönemi var, para sıkıntısı var derken uzaklaştım tamamen. Tiyatroculuk bana göre değildi, yönetim klüplerinde fazlasıyla siyasi gruplaşmalar mevcuttu... Ebru yapmaya çok heveslendim bırakılan numaralardan sonra geriye dönüş yapılmadı bende koşturmadım peşinden o da kaldı. Resim çizmek, özellikle yağlı boya resimler yapmak isteği geldi böyle bir klüp yoktu kursta bulamadım -yahu ne kadar mazeretli bir insanım ben utandım kendimden şunları yazarken :)-. Derken derken bir şekilde puzzle dünyasına girdim. Yapmaktan gerçekten çok keyif aldığım -bazen delirtsede- bir hobim olmuş oldu sonunda. İlk puzzle ımı gerçekten çok severek seçtim öyle ki; alıp bitirene kadar masaüstümün arka planı olarak kaldı resim. Şuan da da duvarımı süslüyor :). Alana kadar her bir karesini ezberlemiş durumdaydım, nasıl bir istekle yaptığımı anlatamam. O ufak ufak 1000 parça kendi başına anlamsızlık içerisindeyken her parçayı doğru yere taktığımda ortaya çıkan resim ve bunu kendi başına yapmak -yapabilmek- beni resmen büyüledi. Tutkunu oldum kısacası. Benim gibi mazeretlerle yüklü bir insansanız evde oturup yapılabilecek en güzel hobi gerçekten. Her tamamlanan bölümde duyulan haz ilk etapta çekilen zorluklara gerçekten değer. Zorluk diyorum çünkü ilk kutuyu açtığımda o kadar gözümde büyümüştü ki. Öncelikle sabırla tek tek kenar olan parçalar ayrılır. Bunlardan puzzle ın çerçevesi oluşturulur. Daha sonra tüm parçalar teeeek tek renk gruplarına ayrılır. Bunlarda kendi içlerinde şekil sırasına sokulur :). Böyle anlatınca yorucu geliyor gerçekten ama sonrası için bu zor başlangıç adımlarına bin kere değer. Sonra kenarlardan renk gruplarına göre giderek parçalar bütünleştirilmeye başlanır. Ortalarda belirgin şekiller varsa zaten ele geldikçe kendilerini belli eder ve ayrı şekiller oluştururlar. Yavaş yavaş bütüne ulaşılır. Sabır, emek, dikkat isteyen bir iş. En sonunda yapıştırıp duvara astığınızda gelip gidip bakacağınız bir tablo aynı zamanda, emekle örülmüş...

Çok anlattım o aşık olduğum ilk puzzle ımı paylaşmasam olmaz şimdi.

Tom DuBois- The Celebration

Sunsout-1000 parça

Nuh'un gemisinin tasviri

Bu da bende ki bitmiş hali :)